Archiwa kategorii: Artykuły

Rzadko zdarza mi się publikować teksty w formie felietonu, czy też informacji prasowej.
Jednak również te o tematyce sportowej, które znaleźć można na portalach www.jardersport.pl i www.huraganpobiedziska.pl będę starał się umieszczać także tutaj.

2023.11.02 – Huraganowe Zaduszki 2023

Żyjemy tu tak długo jak pamięć o nas żyje.

Tradycyjnie wspominamy ludzi związanych z naszym stowarzyszeniem, którzy odeszli w ostatnich dwunastu miesiącach. Zawodników, organizatorów życia klubu ale i w szczególnych przypadkach także jego sympatyków, którzy nie byli obojętni losom Huraganu w jego burzliwej historii. Tu trzeba pamiętać o działaczach, sponsorach i wszystkich, którzy nie pchali się na afisz, ale bez nich nie bylibyśmy pewnie tu i teraz, jako 99-letni dziś Huragan Pobiedziska.

30 listopada 2022 r. w wieku 63 lat zmarł w Poznaniu Zbigniew Chrzan. Urodzony 5 stycznia 1959 r. Pobiedziskach. W czasie aktywności piłkarskiej mieszkaniec Pomarzanowic. Kierowca zawodowy. Przez ostatnie lata związany z Kompanią Piwowarską. Zaczynał przygodę z piłką w LZS Pomarzanowice skąd jesienią 1982 r. przeszedł do Huraganu. „Maślana” najpierw jako lewy pomocnik, a później obrońca występował na boiskach do połowy lat 80’ ubiegłego wieku. Znany z wyjątkowej regularności i obecności na możliwie wszystkich treningach.

Ryszard Michał Wodzyński, ur. 20 września 1968 r. w Pobiedziskach. Formierz odlewnik. Pracę zawodową rozpoczął w poznańskim „Pomecie”. Wielki sympatyk sportu – przede wszystkim piłki nożnej. Kolekcjoner piłkarskich publikacji. Do końca oddany dwóm ukochanym klubom – Lechowi Poznań i Huraganowi Pobiedziska. W tym drugim „Kosina” spędził jako zawodnik kilka sezonów. Wychowanek czerwono-czarnych debiutował w seniorach prawdopodobnie w 1984 r. (OPP z Lechią Kostrzyn). Grę zakończył w 1991 r. Lewy obrońca. Zaliczył epizodyczne występy w Pomecie Poznań podczas szkoły zawodowej. Odszedł 23 sierpnia 2023 r. w wieku niespełna 55 lat.

Cześć Ich Pamięci!

2022.11.02 – Huraganowe Zaduszki 2022

Żyjemy tu tak długo jak długo pamięć o nas nie zginie…

Znów wspominamy ludzi związanych z naszym stowarzyszeniem, którzy odeszli w ostatnich dwunastu miesiącach. Przede wszystkim zawodników, organizatorów życia klubu ale i w szczególnych przypadkach także sympatyków klubu, którzy nie byli obojętni losom Huraganu w jego burzliwej historii. Tu trzeba pamiętać o działaczach, sponsorach i wszystkich, którzy nie pchali się na afisz, ale bez nich nie bylibyśmy pewnie tu i teraz, jako Huragan Pobiedziska.

Dnia 18 maja 2022 r. w wieku 92 lat pożegnaliśmy na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu Władysława Frankiewicza – ps. „Kryzys”. Kuzyn naszego regionalisty Bolesława Frankiewicza. Choć nie zagrał ani minuty w oficjalnym meczu Huraganu czynnie uczestniczył w życiu klubu i jego zawodników, stąd jego udział w meczach towarzyskich. Absolwent Technikum Ekonomicznego w Poznaniu. Zawodowo najdłużej związany z poznańską firmą „Togol”. Urodzony w Pobiedziskach 15 czerwca 1930 r.

Czesław Meller, ur. 10 stycznia 1934 r. w Pobiedziskach. Życie zawodowe poświęcił w dużej mierze pobiedziskiej Hucie Szkła. W młodości hodowca-pasjonat gołębi. Prawy obrońca słynący z ostrej gry, stąd boiskowy przydomek „Dryser”. Debiut w towarzyskim meczu w Zbąszynku w 1954 r. Aktywny w klubie do początku lat 70’ z przerwą na służbę wojskową 1956-58. Prawy obrońca, silny i solidny zawodnik u trenerów Stanisława Siekierskiego oraz byłego gracza „Kolejorza” Władysława Deski. Odszedł 28 grudnia 2021 r.

Stanisław Osiński – ur. 4 kwietnia 1936 r. w Pobiedziskach, zmarł 16 stycznia 2022 r. w Obornikach Śląskich. Brat Edwarda i Andrzeja – również zawodników drużyny z Pobiedzisk. Zawodowo wieloletni działacz, wykładowca i egzaminator Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Doktor nauk technicznych Instytutu Elektroenergetyki Politechniki Wrocławskiej. W Huraganie lat 50’. Kontynuował grę kilka lat pomimo późniejszego związku z Wrocławiem. Gracz lewonożny, operujący na tej stronie boiska w formacji ofensywnej.

2021.11.02 – Huraganowe Zaduszki 2021

Każdy człowiek umiera dwa razy. Pierwszy raz, kiedy przestaje bić jego serce. Drugi – kiedy wszyscy o nim zapominają…

Wspominamy ludzi związanych z Huraganem Pobiedziska. Osoby, które odeszły w ostatnim czasie. Przede wszystkim zawodników, trenerów, organizatorów życia klubu, ale i w szczególnych przypadkach także jego sympatyków. Ludzi, którzy nie byli obojętni losom Huraganu w jego burzliwej historii. Tu trzeba pamiętać o działaczach, sponsorach i wszystkich, którzy nie pchali się na afisz, ale bez nich stowarzyszenie nie było by dziś tam, gdzie jest…

Dnia 4 stycznia 2020 r. w wieku 85 lat odszedł Marian Franciszek Cichosz. Pochodzący z Międzychodu, technik ekonomista ur. 21.03.1934 r. W Huraganie trener pierwszej drużyny w sezonie 1968/69. Jako piłkarz w roli napastnika, Karierę rozpoczął w Gorzowie Wlkp. Jako 20-latek zadebiutował w ekstraklasie, w Lechu Poznań. Potem Śląsk, Stilon, Warta Poznań, znów Lech Poznań i Energetyk Poznań.

Bogdan Wiktor Dybowski. Trener. W Huraganie dwa sezony. Rozpoczął przygodę z drużyną z Pobiedzisk wiosną sezonu 1981/82 by przepracować cały następny sezon 1982/83. Urodzony 20.03.1936 w Poznaniu. Absolwent Wydziału Budowy maszyn Politechniki Poznańskiej. Zmarł w Poznaniu 27.08.2020 r.

Tadeusz Marian Łuczak. Ur. 6 października 1939 w Borysławiu k. Lwowa. Zmarł 24 września 2020 r. Trener Huraganu w pierwszych 5. kolejkach sezonu 2006/07. Legendarny zawodnik i trener Warty Poznań. Całe życie poświęcił temu klubowi w obu rolach z małym wyjątkiem gry dla Śląska Wrocław podczas służby wojskowej.

Bronisław Kazimierz Konieczny. Pobiedziszczanin ur. 23 września 1943 r. Z zawodu piekarz – cukiernik. W Huraganie jako piłkarz oraz zapaśnik. Zawodnik grający na pozycji pomocnika lat 60′. Ostatni mecz 18.04.1971 w Kobylnikach zakończony złamaniem nogi. W latach 80′ jako działacz oraz krótko kierownik drużyny seniorów. Zmarł 15.12. 2020 r. w Poznaniu.

Andrzej Osiński. Urodzony 2 grudnia 1934 r. w Pobiedziskach. Zmarł 27 grudnia 2020 r. w Jodłowie k. Kłodzka. Prawy pomocnik Huraganu. Boiskowo aktywny w latach 50′. Jeszcze w końcówce przygody z Huraganem związany z Wrocławiem. Założyciel „Krucjaty Wolności” – organizacji walczącej z reżimem komunistycznym w powojennej Polsce w latach 1951-54.

2019.11.02 – Huraganowe Zaduszki 2019

Każdy człowiek umiera dwa razy.

Pierwszy raz, kiedy przestaje bić jego serce. Drugi – kiedy wszyscy o nim zapominają…

Jak przed rokiem wspominamy tu ludzi związanych z naszym stowarzyszeniem. Osoby, które odeszły w ostatnich dwunastu miesiącach. Przede wszystkim zawodników, organizatorów życia klubu, ale i w szczególnych przypadkach także jego sympatyków. Ludzi, którzy nie byli obojętni losom Huraganu w jego burzliwej historii. Tu trzeba pamiętać o działaczach, sponsorach i wszystkich, którzy nie pchali się na afisz, ale bez nich nie bylibyśmy tu i teraz, jako Huragan Pobiedziska.

Dnia 2 grudnia 2018 r. w wieku 77 lat odszedł po ciężkiej i długiej chorobie Ryszard Zenon Marcinkowski, absolwent Wydziału Prawa i Administracji poznańskiego UAM. Wychowanek Polonii Leszno. W wieku 16. lat debiutował w III lidze, a mając 19 lat przeszedł do II-ligowej Olimpii Poznań. Trenera I klasy uzyskał na AWF w Warszawie. Prowadził Orła Wałcz, Dyskobolię Grodzisk (II i III liga), Pogoń Świebodzin, KS 1920 Mosina, Obrę Zbąszyń, Sokół Rakoniewice, Patrię Buk, Polonię Słubice i Lubuszanina Trzcianka.

W Huraganie na ławce trenerskiej „Marcin” przebywał krótko. Prowadził w sezonie 1998/99 zaledwie 11 meczów (siedem zwycięstw, trzy remisy i tylko jedna przegrana). Debiutował w Pobiedziskach z Sokołem Pniewy wynikiem 2:0 (gole Cieślewicza i Paczyńskiego), a zakończył remisowym wyjazdem z Celulozą Kostrzyn n. Odrą (bramka Cieślewicza).

Hieronim Pacan. Pobiedziszczanin ur. 29 września 1951 r. Chemik z wykształcenia. Lewonożny obrońca obdarzony bardzo dobrymi warunkami fizycznymi. Dwa sezony gry dla Huraganu. Aktywny od 1972/73 do 1973/74. Był ważną postacią drużyny, która pod wodzą legendarnego piłkarza Lecha Henryka Czapczyka wywalczyła wówczas awans na 4. poziom rozgrywek, co było ważnym i pamiętanym do dziś sukcesem tamtych czasów. Zmarł 29 marca 2019 r.

2018.11.02 – Huraganowe Zaduszki 2018

Człowiek umiera dwa razy. Pierwszy raz, kiedy przestaje bić jego serce. Drugi – kiedy wszyscy o nim zapominają…

Wspominamy dziś ludzi związanych z naszym stowarzyszeniem. Ludzi, którzy odeszli w ostatnich dwunastu miesiącach. Przede wszystkim zawodników, organizatorów życia klubu, ale i w szczególnych przypadkach także sympatyków, którzy nie byli obojętni losom Huraganu w jego burzliwej historii. Tu trzeba pamiętać o działaczach, sponsorach i wszystkich, którzy nie pchali się na afisz, ale bez nich nie bylibyśmy tu i teraz, jako Huragan Pobiedziska.

Huraganowe Zaduszki 2018.

26 kwietnia br. w wieku 89 lat odszedł Tadeusz Panfil, przede wszystkim działacz Huraganu, ale też zawodnik pamiętający z boiska powojennych boiskowych bohaterów. Później członek zarządu HP. Z boiskowych poczynań znał bezpośrednio takich zawodników jak Alfons Grzeczka i Stanisław Siekierski. Nic więcej nie trzeba dodawać.

10 maja zmarł Kazimierz Olejniczak, rocznik 1925. Urodzony w Krześlicach wszechstronny zawodnik przełomu lat 40/50. Etatowy zawodnik Huraganu w wielu meczach. Bywał w razie potrzeby bramkarzem, choć najczęściej obrońcą. Oto wszechstronny gracz powojennych czasów z dorobkiem kilkudziesięciu meczów w miejscowych barwach Huraganu, a później Kolejarza Pobiedziska.

Stefan Frąckowiak – zagrał zaledwie kilka meczów w barwach HP, ale za to jakich… Czasy gry w ówczesnej III lidze były jego udziałem – wyjazd do Gorzowa Wlkp. i tam jedyny jego gol na 2:0 18.04.1949 r. (mecz wygrany 3:0). Do końca wierny kibic, a nawet laureat 3. miejsca Ligi Kibiców Huraganu Pobiedziska z sezonu 2005/06.

19 lipca 2018 r. z kolei pożegnaliśmy Włodzimierza Floreckiego, kilkuletniego bramkarza HP przełomu lat 70 i 80. „Florek” sześć lat bronił barw swojego miejscowego klubu i był przy tym bardzo związany z jego barwami. Zawsze identyfikował się z Huraganem. Za to winni mu również jesteśmy pamięci.

Zdążyłem poznać osobiście trójkę Panów, porozmawiać, zdobyć informacje. Jestem za to wdzięczny losowi i Im samym. Ich biogramy ukażą się mam nadzieję w książce – monografii Huraganu Pobiedziska, nad której powstaniem ciągle pracuję wraz z kolegą Michałem Walkowiakiem.

Dziękujemy. Cześć Waszej Pamięci!

2018.10.23 – Powyborcza impresja, czyli „Przypadek Krzysia z Pobiedzisk, kulturysty”

Przypadek Krzysia z Pobiedzisk, kulturysty

Krzyś zmierzył sobie 4 lata temu biceps i triceps. To samo zrobił z klatą. Wyszło mu 225 jednostek miary.

Pomyślał sobie „Dobry jest ze mnie materiał na pakera. Będę teraz mocno ćwiczył, chcę być najlepszy. Nie będę zwykłym koksem!”. I tak też zaczął działać. Był ambitny, skrupulatny i rzetelny.

Rozpisał sobie treningi, zatrudnił trenera, którego regularnie wynagradzał.

Ćwiczył kilka razy w tygodniu. Wszystko relacjonował na swoim blogu. Odpowiadał na pytania innych, którzy wiedzieli, że może coś im pomóc. Starał się to robić.

Nie zapomniał też o suplementacji diety. Każdy posiłek miał zaplanowany, bez konserwantów. Zdrowo się odżywiał. Był pozytywnie zakręcony.

Inni nie mieli aż tyle czasu i możliwości. On miał, więc chciało mu się chcieć zrobić z tego czasu pożytek zamiast iść na piwo lub na mecz.

Pamiętał o witaminach, łykał te wskazane do budowy tkanki mięśniowej. Czytał specjalistyczne miesięczniki z branży kulturystycznej.

Najpierw masa, potem rzeźba. „Powycinał się” prawie wszędzie, miał kaloryfer – tak mu się wydawało. Dobrze i zdrowo wyglądał.

Minęły cztery lata. Ciężkiej ale czasem nawet dającej satysfakcję pracy.

Nadeszły zawody. Komisja pomierzyła ten sam biceps, triceps i klatę.

Naliczono mu 206 jednostek. Spadło mu zatem zamiast wzrosnąć. Rywal miał więcej o kilka, ale to nie miało już znaczenia.

W tej samej chwili zobaczył tuż przed oczami duży, wyprostowany środkowy palec sędziego.

Zorientował się, że te wyrzeczenia nie miały większego sensu. „Albo ta miara jest spierdolona albo ze mną jest coś nie tak…?” – pomyślał.

Co gorsza znał jednego typa z sąsiedztwa, który na siłownię chodził tylko po to żeby popatrzeć na laski. Opowiadać obcym tylko potrafił, że na klatę bierze nawet pół tony. Pomimo to ten w cuglach ponownie wygrał zawody! Przybyło mu prawie 60.

„Do dupy z taką robotą” powiedział ze złością, ale nie bez uśmiechu Krzyś *.

Rzucił siłownię. Zaczął biegać.

* imię przypadkowo wybrane, niemające związku z tą wymyśloną historią ;)

2018.09.28 – „Kadencji siódmej jaśniejsza strona”

Kompletnie nietematycznie, ale postanowiłem tutaj opublikować moją formę podziękowań dla ludzi z którymi przez cztery lata miałem możliwość pracować w radzie miejskiej. Nie zawsze się zgadzaliśmy, ale broń nas Panie Boże przed radą, w której zawsze wszyscy byśmy się zgadzali…

Na ostatniej sesji tej kadencji w wolnych głosach i wnioskach „zasunąłem” wierszyk, który mam nadzieję nikogo nie dotknął, bo intencja moja była oczywiście odwrotna. Ograniczyłem się w nim do siedemnastki ludzi zasiadającej regularnie na swoich miejscach sali sesyjnej.

Kadencji siódmej jaśniejsza strona

W tej krótkiej wiersza próbie, przedstawić ludzi chcę, bo lubię.
Rady Miejskiej naj sam przedzie pani Jończyk – prym jej wiedzie!
Tuż na lewo Mikołajczak, doświadczony z niego walczak!
Na Letnisku klimat Dobry, dumny byłby sam król Chrobry,
Biskupice też są w gazie, bo z Kosickim na pokładzie!
Adam za to nieza-wodnie, On w tej radzie nosi spodnie!
Pan Sylwester – senior rady, głowy nie ma od parady,
Dariusz Pauter oczywista, dba by gmina była czysta…
Edward również nie zawodzi, jak coś trzeba, to wychodzi!*
Widelicka Basia radna, dla niej straszna sprawa żadna…
Danka Sobka, ta z walecznych – specjalistka spraw społecznych!
Woj Radecki, jak na woja, mocno błyszczy jego zbroja!
Dla Roberta daję słowo, najważniejsze Jerzykowo,
Wszystkich Wita szyk oblicza – piękna w Pomarzanowicach!
Słychać z Góry tam o Jarku, co ma chłop ten łeb na karku!
Został Krawczyk, wierszem gada… Tylko czy jemu wypada?

PS.
Wszystko to prawie, bo dwie persony zbrakły w tym zestawie…
Postawna sylwetka, donośny głos… Lecz gdzie ten strój z napisem „Boss”?
Nie tam, tuż obok! Z mandatem największym do rządów gminy,
Burmistrz Nowacka, co dobre lubi przynosić nam nowiny!

* w znaczeniu „załatwi”

2017.09.29 – Władysław Szymkowiak „Piłka to piękna rzecz…” – wspomnienie

16.11.1975, Golina. Władysław Szymkowiak drugi od lewej. Przed wygranym 1:0 meczem wyjazdowym

To zdanie to dokładny cytat z dziś zmarłego pana Władka. Nie wiem do końca dlaczego, ale dokładnie zapamiętałem te słowa, które wypowiedział na kilka dni przed rozpoczęciem tego sezonu. Był sierpień, ciepły wieczór i dyskusja o nowym wyzwaniu naszego Huraganu. O nadziejach i obawach związanych z reorganizacją IV ligi. Mnie to zdanie ujęło i z automatu zapadło w pamięć. Sam się spytałem dlaczego? Otóż dlatego, że dokładnie w ten sposób wyraził się słusznych gabarytów facet po sześćdziesiątce, który równocześnie nie stronił od ciętego języka i zawsze nazywał rzeczy po imieniu. Skierował je do starszego o dziesięć lat mężczyzny w kontrze do jego futbolowego sceptycyzmu…

Nie było żadnej odpowiedzi, bo być nie mogło. Trafiony, zatopiony.

Pana Władka znamy i będziemy pamiętać najbardziej jako „Gospodarza” stadionu. Kto ociera się o lokalną piłkę wie, ile dla klubu, takiego jak Huragan znaczy taki facet. Żartowano zawsze, że w tym klubie jest najważniejszy, no może zaraz po prezesie. Sam śmiał się z tego, ale prawda jest taka, że bez niego mecze odbywać się nie mogły.

Władysław Stanisław urodził się 5.5.1955 r. w Gryficach. Z zawodu ślusarz-tokarz w seniorskim Huraganie grał nieprzerwanie od 1973 przez dziewięć lat. Nie był postacią pierwszoplanową. Często występował w drużynie rezerw, ale zaliczał również występy w silnej wówczas występującej w ówczesnej 4 lidze ekipie z Pobiedzisk. Był graczem wszechstronnym. Grać mógł w każdej formacji jeśli taka była potrzeba. Złamał nogę podczas obozu zimowego w Karpnikach, ale to nie był problem. Wrócił do gry. Pomimo zawieszenia butów na kołku do końca życia związany był czerwono-czarnymi. Najpierw, w latach 80’ jako kierownik sekcji piłki nożnej, później działacz, społecznik i od zawsze prawdziwy kibic… Uczestniczył fizycznie w budowie obecnego budynku klubowego, pomagał w organizacji EURO U-19 w roku 2006. Odznaczony srebrną oznaką Wielkopolskiego Związku Piłki Nożnej.

Pamięci Adama Szymandery, swojego poprzednika na tej funkcji i przyjaciela bronił zawsze i ciepło o nim mówił. Teraz my to samo jesteśmy winni Panu! Spoczywaj w Pokoju. Huragan dalej grał będzie – również dla Ciebie! Bo… piłka to piękna rzecz!

2015.07.30 – Moja prawda o Lidze „Mistrzów”

No i Lech – FC Basel 1:3. Właśnie dlatego od kilkunastu lat nie oglądam tzw. Ligi Mistrzów. Tak naprawdę to dla wybranych liga wicemistrzów, trzecich i nawet czwartych miejsc bogatych lig – głównie zachodnioeuropejskich!

Tam gdzie nie ma polskiej drużyny – dla mnie NIE MA PRAWDZIWYCH EMOCJI. Podkreślam dla mnie, bo podniecanie się kolejnym meczem Real – Barcelona z którym mamy tyle wspólnego, co polski byk w oborze z hiszpańską corridą… to jakaś mentalna pułapka… Owszem grają ładniej, szybciej, lepiej, składniej… ale czy to ma być wszystko?!

Całe to komercyjne show od kilkunastu lat nabija kasę już horrendalnie bogatym klubom z Niemiec, Anglii, Hiszpanii, Francji i innych… I ta dysproporcja ciągle się powiększa. Zresztą sami pod siebie zrobili ten system… Już w 1996 r. po meczu, wtedy jeszcze prawdziwej Ligi Mistrzów, bo każdy kraj miał jedną drużynę – czyli mistrza, Borussia – Widzew 2:1, Beckenbauer powiedział coś w stylu, że „takie drużyny nie powinny grać w tych rozgrywkach…”

Dziś nam i podobnym mniej zamożnym krajom „każą” się cieszyć i podniecać eliminacjami i ew. jednorazowym wejściem do tzw. Ligi Mistrzów… którego i tak nie udało nam się zrobić… M. in. Wisła, Legia i Lech próbowali kilka razy od tego 1997 r. i nic.

Dlatego uważam, że prawdziwa piłka jest jeszcze w wydaniu reprezentacji – gdzie każdy kraj ma swoją drużynę i milionowe „transfery” są niedopuszczalne. Nie ma awansów z klucza i bez eliminacji dl ME i MŚ. Każdy musi brać w nich udział… Dzięki temu do Gibraltaru przyjeżdżają Niemcy i do kraju mistrzów świata zawitali amatorzy z Gibraltaru…

Przy okazji warto dodać mniej zorientowanym, że zawodnik, który raz wystąpił w meczu o punkty choćby eliminacji danego kraju NIE MOŻE dożywotnio „zmienić” REPREZENTACJI… Inaczej jest w innych dyscyplinach – np. w piłce ręcznej – ale to tej dyscypliny problem.

PS. Dla mnie Liga „Mistrzów” tej edycji za tydzień pewnie się niestety skończy. Ale piłka nożna nie takie cuda widziała!

2014.10.31 – Historia konfliktu na linii Dyrektor OSiR – MGKS Huragan i innymi sportowymi stowarzyszeniami

Od kilku lat trwa cicha wojna pomiędzy nowym dyrektorem OSiR-u Panem Michałem Fijałkowskim, a zarządem MGKS Huragan. Pan Fijałkowski został powołany na stanowisko dyrektora OSiR przez Burmistrza Michała Podsadę w chwili rozdzielenia tej funkcji na dyrektora Ośrodka Kultury i Ośrodka Sportu i Rekreacji. Rozdzielenie miało ponoć na celu usprawnienie działalności tych jednostek, które nota bene całkiem dobrze do tej pory się miały.

W związku z brakiem porozumienia pomiędzy zarządem klubu a Panem dyrektorem oraz doświadczeniami poprzedniego zarządu Huraganu z lat 2008-2011 dnia 30-tego marca 2011 roku z inicjatywy zarządu Huraganu odbyło się spotkanie z Burmistrzem Michałem Podsadą, jego zastępcą I. Antkowiakiem i dyrektorem M. Fijałkowskim. Celem tego spotkania była „odnowa” relacji i ustalenie wspólnych działań, możliwości współpracy aby perfekcyjnie funkcjonować na rzecz mieszkańców. Niestety nie przyniosło ono spodziewanych rozwiązań. Po czasie przedstawiciele MGKS odnosili wręcz wrażenie, że są niemile widzianą konkurencją. 2 lipca 2012 roku, czyli po ponad roku na skutek dalszej niemożności nawiązania współpracy i bezsilności stowarzyszeń sportowych (nie tylko Huraganu!) odbyło się kolejne oficjalne spotkanie ich przedstawicieli (Pobiedziski Klub Tenisowy, UKS Smecz, UKS Pobiedziska-Letnisko, UKS Pobiedziska-Siatkówka oraz Huragan) z Burmistrzem Michałem Podsadą i tu cytat „na wniosek Stowarzyszeń działających w dziedzinie sportu w celu przedstawienia uwag i zastrzeżeń dotyczących współpracy pomiędzy stowarzyszeniami i klubami, a OSiR w Pobiedziskach w osobie p. Michała Fijałkowskiego” – jako jego zarządcy. Stowarzyszenia udokumentowały nieprawidłowości w funkcjonowaniu OSiR.

Wyartykułowano kilkanaście punktów, m.in. niewłaściwe księgowanie środków tłumaczone „pomyłką”, brak wykonania nawadniania boiska Stadionu Miejskiego wodą z jeziora pomimo posiadania wszystkich pozwoleń (!), nietrafionych prac na kilkadziesiąt tysięcy złotych jak np. oświetlenie kortów, które nie jest przystosowane do gry w tenisa (!), braku jakiejkolwiek długofalowej strategii działania tej nowo powołanej przez Burmistrza Podsadę jednostki budżetowej. Dyrektor OSiR oficjalnie i zgodnie z adnotacją z protokołu oddał się do dyspozycji Burmistrza Michała Podsady, a ten do dziś nic z nim nie zrobił! Dlaczego? Dalsze zaniechania działań spowodowały skierowanie pisma 26.05.2014 r. do Gminnej Rady Pożytku Publicznego z prośbą o pomoc i rozwiązanie problemów. Niestety i to spotkanie nie przyniosło zmiany postawy Pana dyrekytora Fijałkowskiego, wręcz obecni na zebraniu odnieśli wrażenie, że w/w nie poczuwa się do jakichkolwiek zmian w swoim dotychczasowym postępowaniu w stosunku do przedstawicieli Huraganu – społeczników i pasjonatów sportu. 27.06.2014 r. skierowano kolejne oficjalne pismo do Dyrektora Fijałkowskiego i Burmistrza z 15. punktami, na które do dziś dnia nie otrzymano od urzędników żadnej odpowiedzi. Zapytania dotyczyły m.in. przedstawienia budżetu, tj. jego części, w której określone są koszty na utrzymanie boisk, wielkości środków jakie wydano w tym roku. Na co zostały przeznaczone? Proszono m.in. o podanie odpowiedniego rozporządzenia, które mówi o tym, że boiska koszone są „zgodnie z zapotrzebowaniem”, podanie terminów napraw określonych w piśmie, itp , itd. No cóż, nie doczekano się odpowiedzi! Można by rzec, że problemy usportowionej pobiedziskiej młodzieży zostały całkowicie zignorowane przez władze gminy Pobiedziska.

Przypominamy, że za kadencji Burmistrza Podsady „rozbito” OKiS na OK i OSiR. Po co? Nie wiadomo. A jak nie wiadomo o co chodzi, to wiadomo, że chodzi o pieniądze. W innych sąsiednich gminach, jak np. Kostrzyn, Kleszczewo, Łubowo, Murowana Goślina nie ma tego typu instytucji! Oszczędzono tam na samej pensji dyrektora OSiR ok. 300.000,00 zł! (przez okres 4. lat). Tego nie wyczytamy w „Biuletynie”. Te pieniądze podatników, które zostały przeznaczone na zatrudnienie Pana dyrektora OSiR-u, Michała Fijałkowskiego, powinny trafiać na cele, na które jak słyszymy „nie ma pieniędzy”. To proste i logiczne. Od lat jesteśmy bezsilni, a wręcz atakowani przez władze za to, że „pozwalamy sobie” na głośne mówienie prawdy o publicznych środkach. Na szczęście sami radzimy sobie pozyskując sponsorów – tych lokalnych i spoza gminy Pobiedziska. Bez nich niemożliwa byłaby tak szeroko prowadzona działalność statutowa klubu, który posiada ponad 77-letnią historię. Liczyć wypada, że nowe władze pozwolą spokojnie pracować z młodzieżą i będą wspierać w tych działaniach społeczników, tak jak to się dzieje w innych gminach. To się wszystkim opłaca!

Autorzy tekstu: Paweł Krawczyk, Grzegorz Krawczyk

Paweł Krawczyk – Pobiedziska

Oficjalna strona